ڏاڏي آدم کان عيبدار آهيون
فطرتن سڀ گناهگار آهيون.
ڇو کِلو ٿا خزان – رسيد ڏِسي،
حاصلِ موسمِ بهار آهيون.
وات – ڳاڙهن سان دوستي آهي،
تنهنڪري ئي اسان به ٻار آهيون.
دل وٺي ڀي نه دل ڏيون ڪنهن کي،
ڪنهن ڪيا ايڏا هوشيار آهيون.
آهه وڻندي بدن جي هر خوبي،
ڪنهن جو چهرو ۽ ڪنهن جا وار آهيون.
حوصلو ٿا رکون پهاڙن جو،
پر روئي پئون ته آبشار آهيون.
غير سمجهون نه ڪنهن بشر کي ’وفا‘!
هر ننڍي ۽ وڏي جا يار آهيون.