ڀرئي ڀنڀور مان هڪڙو پنهل ڏي
يا ان جو ڪو ٻيو نعم البدل ڏي.
جڏهن کان سانورو مُنهڙو مَٽي ويو،
رهي مائل ٿو مَنُ منهنجو ڪنول ڏي.
رهيس مسرور پنهنجي جهوپڙيءَ ۾،
نِهاريو مون نه ڪنهن ماڙي، محل ڏي.
مُحبت ڇا به آ، پر پيٽ ناهي،
نه سوچڻ جو مُحبت کي خلل ڏي.
مون کي تنهنجي اکين سان اُنس آهي،
ڪو دل کي زخم ڏي، سيني کي سَل ڏي!
نه پُڇ ڪنهن کان ’وفا‘! ناموس نالو،
فقط نيت کي ڏِس، نيت جو ڦل ڏي.