پوک جيڪا به هاريءَ پچائي
ويو وڏيرو حسابن ۾ کائي.
اَنُ وڏيري کي، ڪڙميءَ کي گاريون،
”لِڏِ ليکو ۽ ديرو بٽائي“.
سج بيٺي انهن کي ڪُٺو ويو،
جن انڌيرن ۾ مشعل جلائي.
مون کي هر آشنا کان وڇوڙي،
وئي ٺهي پاڻ ۾ ڪُل خدائي.
حُسن! حالات جي ور چڙهي ويا،
تنهنجا جلوا ۽ منهنجي سُڃائي.
بيوفائن ۾ نعرا ’وفا‘ جا!؟
شل ٿيئي ڪا ’وفا‘! پاڙ سائي!