هَنيهءِ اهڙي ڪَڇي قُربن جي ڪاني
ڪري فانيءَ کي ڇڏيئه غير فانِي.
زميني جسم، چولو آسماني،
قضا جو سڏ: قيامت جي نشاني.
لڳي ٿي تنهنجي چاهت جي نشي ۾،
مون کي هڪ مئڪدو تنهنجي جواني.
خدا کان پوءِ هُوءِ معبود آهي،
سندس تعريف عاشق جي زباني.
فقط بڪواس جو آهي زمانو،
بڻي دشمن اسان جي بي زباني.
اُهو، جنهن آبشارن کي ڏٺو آ،
ڏِسي سو منهنجي لڙڪن جي رواني!
’وفا‘! ڪُتن، ٻِلن جي عيد آهي،
نه ماڻهوءَ کي مِلي ٿي دال ماني.