لڇڻن کان انڪاري هو
چمڙي جو واپاري هو.
جنهن سان وِچڙيو ڪو نه بچيو،
ٽي – بيءَ جي بيماري هو.
ٻيلي اهڙو وڍ پيو،
وڻ وڻ ٽاري ٽاري هو.
ڏاهو ماڻهو ڪو نه ڏٺم،
ڪو حافظ، ڪو قاري هو.
عملن جي زنجيرن ۾،
جڪڙيل نورِي ناري هو.
لَپ ۾ داڻا، ڪڇ ۾ ڪانُ،
مارڻ جهڙو ماري هو.
هيٺان – مٿان ماڻهن سَٿ،
ٻهراڙيءَ جي لاري هو!
شاديءَ کان پو شوخ ’وفا‘!
چادر – چوديواري هو.