بيوفايون رڳو، بي وفا! پيو ڪرين!
حسن پنهنجي جي ڄڻ خود گِلا پيو ڪرين.
منهنجي سامهون ۽ غيرن جي آغوش ۾!
هيءُ ڇا ٿو ڏسان؟ هيءُ ڇا پيو ڪرين!؟
جيئن پوءِ تيئن پوندو وڃان پوئتي،
واهه جو دردِ دل جي دوا پيو ڪرين!
بي نقابيءَ جو عالم ۽ برسات ۾،
شهر جي گرم آب و هوا پيو ڪرين.
اي مسيحا! هي مرض آ، يا اسرار آ؟
هَرَ دوا پيو ڪرين. هَرَ (1) دعا پيو ڪرين
ڪو پِيئه ڇا يزيدن جو ٽولو پُٺيان؟
جو وفا! ڪربلا – ڪربلا پيو ڪرين!
(1) هر: ڪنهن مهل، ڪڏهن