سِينڌ تُنهنجي جو لَٽي ويو آهي
هانءُ منهنجو به پَٽي ويو آهي.
عشق ٿيو آهه جڏهن ڀي مجبور،
جڳَ کان هر راند کَٽي ويو آهي.
حُسن جا ويڻَ، جوانيءَ جي ميارَ،
ضبطُ سينو ئي ڦٽي ويو آهي.
تنهنجي زلفن جو بهشتي پاڇو،
منهنجي هر سوچ مَٽي ويو آهي.
پاڻ تي ڌوڙ وسائڻ وارو،
تنهنجا پيرا به چَٽي ويو آهي.
توکي آيو آ تڏهن دل جو خيالُ،
غم جڏهن موڙ ڪَٽي ويو آهي.
پيار جي هٿ مان ’وفا‘ جو ڳيرو،
وقت جو بازُ جَهٽي ويو آهي!