صرف شادي نباهه سمجهيو ويو
عشق ليڪن گناهه سمجهيو ويو.
سچ کي افلاسَ جو ڏئي نالو،
ڪوڙ سڻڀو گراهه سمجهيو ويو.
حسن وارن کي ڪوٽَ ۾ واڙي،
حُسن کي مهر و ماه سمجهيو ويو.
بُتڪدي مان ڦِرِي ٿيو ڪعبو،
ڊاههَ هڪڙيءَ کي ٺاهه سمجهيو ويو!
زر جو هر جانور ويو ڀيلي،
دل کي ٻيلن جو گاهه سمجهيو ويو.
ويو وفا کي به سنگسار ڪيو،
پيار کي ڀي گناهه سمجهيو ويو.
اي ’وفا‘! خود به بي پناهه رهيو،
جنهن کي عالمِ پناهه سمجهيو ويو.