دِل کڻي در در رلائيندو رهيو
پيار جي عظمت گهٽائيندو رهيو.
پاڻ هر بندش کان بي قابو رهي،
صرف مون کي آزمائيندو رهيو.
تجربن جي راهه کان اڻ ڄاڻ هو،
لغزشن جي ڌوڙ پائيندو رهيو.
پاڻ ڀي آهي اڃا خانه بدوش،
جو، پراوا گهر ڦٽائيندو رهيو.
ڪُوڙ جو ايڏو مٿس غلبو هيو،
هر حقيقت کان لنوائيندو رهيو.
ميزبانيءَ ۾ به ڪو ٻهروپيو،
زهر شربت ۾ ملائيندو رهيو.
پنهنجي چهري تي رکي چهرو ٻيو،
پنهنجي عيبن کي لڪائيندو رهيو.
سچَ جي گهر ۾ جو پيدا ٿيو ’وفا‘!
تا لحد ڳوڙها وهائيندو رهيو!