اهو حال آهي سوا تنهنجي هاڻي
نه بُت روح کي، روح بُت کي سڃاڻي.
نڪو سامري ۽ نه ڪيلاش آهيان،
پري ڪا پرستان مان ڪير آڻي.
ته ڀي اجنبيت جي ديوار آڏو،
مان هن کي ٿو ڄاڻان، هو مون کي ٿو ڄاڻي.
اهو حال آهي دماغن جو اڄڪلهه،
سڀاڻي جي اڄ ۽ اڄوڪي سڀاڻي.
رڳو انتظارن سان ڪيسين هلان مان،
ڪو قاصد مُنجي، ڪو نياپو اُماڻي.
جي ساڻي هجن حسن جون جلوه گاهون،
’وفا‘! عشق در در جي مٽي نه ڇاڻي.