شاعري
ڪلامِ جمال
”جمال“ صاحب رِوايتن جو امين شاعر آهي، پختو سُخنور آهي، فني لحاظ کان استاد شاعر آهي. دؤر جديد ۾ جيڪي شاعر پنهنجين فني صلاحيتن سان معتبر مقام حاصل ڪري چُڪا آهن، انهن مان هڪ معتبر شاعر آهي. مضبوط ايمان ۽ صالح عقيدي سان هو سماجي براين کان ”باغي“ شاعر آهي. بي ربط سماجي نظم ۽ معاشري جي اڍنگي چال خلاف هو سخت مزاحمتي شاعر آهي. اخلاقيات جو مجسم، انسانيت جو علمبردار ۽ پنهنجي ملڪ ۽ قوم سان محبت ڪندڙ هِن شاعر وٽ اعليٰ انساني قدرن جا جهجها جهول ڀريل آهن.
- 4.5/5.0
- 5279
- 679
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- جمال مراد گبول
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطاليکڪ وٽ محفوظ
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- پنهنجي پاران
- جمال گبول
- مهاڳ : جمال يار جون ڳالهيون
- حمد، نعت ۽ قصيدہ
- الف آ الله، اوّل، احد، آخر ۽ عَظيم
- تنهنجو دَر داتا ڇَڏي، ٻيو ڪنهن جو دَر مان ڳوليان،
- دلربا درشن ڪرايو، جڳ سڄو روشن ٿيو،
- ”ياسين طٰـھٰ مُصطفيٰ جي آ ثنا قُرآن ۾“
- نِرمل نَبي نِشانبر، نِت نامِدار آيو،
- “سرڪار آقا جي اَچڻ سان، هَر طرف هُٻڪار ٿي”.
- “ٻُڌايو ڪي مٺا مونکي، پرينءَ جي پارَ جون خبرون”.
- پاڪ پاڪيزه پياريون، پيارَ جون ڳالهيون ڪريون.
- قصيدو
- قصيدو
- قصيدو
- قصيدو
- غزل
- سنڌ جو هيرو سچو، سرڪار آ عبداللطيف
- سنڌ جو آ پيشوا، هي لال لاکيڻو لطيف.
- سَئو سَلامن جا هُجن، اي توتي لاثاني لَطيف.
- سَئو سَلامن جا هُجن، اي توتي لاثاني لَطيف.
- عِلم، اَهليت، عقل جا، تو وٽ خَزانا کوڙ هُئا،
- انسان جي ڪردار تي، انسانيت نالان آ.
- خاڪ کائي خانَ وَئي، ڪٿ “قيصر و خاقان” آ.
- جي وارث هُئا اُهي اڄ ٿيا، ويچارا سنڌ ڌرتيءَ جا.
- “وقت پنهنجو وهڪرو ڏِس، تيز ڌاريندو وَڃي”.
- مسئلو ڪل مُلڪ جو، اڄ آمرانو ٿي ويو.
- “عشق پهچائي ڇڏيوسين، عرش چوٽان چوٽَ تي”.
- “نَوان ڪي نغما وطن ۾ ڇيڙي، رڳن کي پنهنجي رباب ڪَريون”.
- “نَوان ڪي نغما وطن ۾ ڇيڙي، رڳن کي پنهنجي رباب ڪَريون”.
- عاشقن کي عشق ۾، ملندا ئي بس آهن عَذاب.
- وئي بهاري موڪلائي، ٿي خزان توکان سوا.
- “رات هن خاموش کي، نغمن سان گونجايو وَري”،
- مَچائي محفل پرين پيارا، چَتون به پيا ڪن چمن جون ڳالهيون.
- وفا جي گُل کي وفا چمن جو، وفا جو والي وفا مون سمجهو.
- وفا جي گُل کي وفا چمن جو، وفا جو والي وفا مون سمجهو.
- چٽا چمڪاٽ ٿيا چوڏس، سُٺن سهڻن سِتارن جا.
- ويا وَڪوڙي وهم دل کي، بُت بيگانو ٿي ويو.
- “عجب آهي توکان پنهنجا، ڪيل انجامَ وِسري ويا”.
- مان نه هڪڙو پر هزارين، تو مَٿي مستانَ ٿِيا.
- “پَل اکيون پنهنجون پيارا، مُحب ماري ٿيون وِجهن”.
- مرحَبا صد مرحَبا، ذي شانُ اختر زنده باد.
- مُفت ۾ مونکان مڙيئي، آهي مارن مُنهن مَٽيو.
- هنج هُونگاري هَليا ويا، ڪانگ ڪارا ٿا ڏِسون.
- مرحَبا آيا ڀَلي، محبُوب ليڊر مرحَبا.
- هُل نه هُوندئي حُسن جو، ٿيندئي پُڄاڻي پيارَ جي.
- “مَن مَڻئي موهي وِڌو، بس هٿ ڪيو مُون هارَ کي”.
- ٿيا وهم و گُمان دل ۾، ته ڇو جاني جُدا آهي.
- مُحبّت وئي تڏهن ڪُلفت، ڪٽر آهي اڃان تائين.
- اَلائي ڇو ٿيو پيدا، اَندر ۾ اِنتشار آهي.
- هوش هُن جو اُڏاري ڇَڏيو مُون.
- هَلي چوٻول پئي چُرپُر، اسان جي “ساڪري” هن ۾.
- هر گَهڙي پلپل پَون ٿا، پُور تنهنجا ٻئي طَرح.
- پاڻ “سَسئي” ۽ “پنهل” ٿي، پيارَ جون ڳالهيون ڪَريُون.
- مُخالف لئه تِکي تلوار، آهيان، هئس ۽ رهندس.
- اَميراڻي نه آ عادت، غريب آ هيون گَهراڻي جا،
- “اکين جي عيد اڄ ٿيندي، صَنم مهمان ٿيڻو آ”.
- حال هي پنهنجو ڏِسي، ڪُجھ سوچَ ۽ ويچار ڪر.
- ارادو هو ته ٿي پَوندس، وڏو ڪو ڊاڪٽر بَنجي.
- اي ڌڻي تون مهر پروَر، هاڻ بارش بند ڪر.
- سدائين آسرن تي آ، گُذاري سڀ ڄَمار آهي.
- وَرهين کانپوءِ ويچارو، کڻي اڄ ڪار آيو آ.
- مُنهنجي هِڪ هِڪ لفظ جو، ڏي لالچي ليڊر جَواب.
- سونَ جهڙي مُنهنجي سُهڻي، آ سُونهاري سنڌڙي.
- مِٽَ ۽ مائٽَ مون ڇَڏيا، مُنهنجا مِٺا تُنهنجي ڪَري.
- صبر تحمل، سچائي ۽، سکي ڪو سادگي مُونکان.
- وِجهي ڀاڪر ڀَڄي هُن ڪئي، عدم موجودگي مونکان.
- اسان جو ڏِس ته هي ڪهڙو، ٿيو ناقص نظام آهي.
- خُود خُدا شايد رَسي ويو، آهي اڄ بغداد تي.
- “عُمر هن ڪوٽ تُنهنجي ۾، گَهڙي هڪ ڪونَ گهاريندس”.
- ڀلي لوئي ٿئي ليڙون، ٽُٽل ٽُڪرا ٽُڳائينديس.
- عُمر ايڏي نه ڪر ڪاوڙ، دُکائي دل ڌنارن جي
- اُتر پاسي اَباڻن ڏي، ڇَمر ڇٽڪار ٿي هُوندي.
- “عُمر مونکي نه ڏي مَهڻان، ڌڻيءَ لَڳ تون ڌنارن جا”.
- وسارڻ سان نٿا وسرن، مونکي پاڙا پنوهارن جا.
- مِٺن ميون ۽ ماڙين تي، نه مارن کي مٽائينديس.
- تنهنجا وِنگڙا، وارَ وَٽيل، هوشَ هاري ٿا وِجهن،
- مرحبا آيو ڀلي، اڄ يومِ پاڪستان آ،
- سُهڻي رونق وئي لڳي، اڄ مُلڪ پاڪستان جي.
- ڪلام
- بيوفا بي رحم سان، اڄ دل لڳايو ٿو وڃان،
- ڪَبُوتَر هي ڪاغذ، پرينءَ کي پُڄائي،
- ننڊ نيڻن جي ڦِٽي وَئي، يار تولئه دلرُبا،
- دل کَسي ڌاڙو هَڻي ويا، ديد ٻئي دلدارَ جا،
- ڪيئن ڪريان، ڪيڏانهن وڃان، ٿيا ديس ۾ دُشمن گَهڻان،
- اُڪنڊ ۾، اَسان جي، آهي دل ديواني،
- صَنم سَتائڻ سندو تون ڪهڙو، سِتم ڪرين ٿو ذَري ذَري،
- ڪانگ پيو ڪان ڪان ڪري، سُهڻو سَڄڻ اڄ ٿو اَچي،
- حُسن جَوانيءَ مَٿي اي جاني، ڪَبو نه ايڏو غُرور آهي،
- پرينءَ پري کان، ڏسي پياري، مونسان ته مُرڪي مِلڻ ٿي چاهيو،
- ڪونَ ٿو وسرين، مَن تان مُور،
- وڃان شل مان وَطن واپس، ڏسان ڌَڻ ڪي ڌنارن جا،
- تپائي تات ٿي تَن ۾، عُمر مونکي اَباڻن جي،
- هنيو هيڏو ڀَلا هي ڇو؟ عُمر ڌاڙو ڌنارن جو،
- عمر ايڏا نه ڏي ڌڙڪا، ڌڻولين ۽ ڌنارن کي،
- عُمر مونکي اباڻن جي، اَندر ۾ آس ٿي آهي،
- عُمر ساھَ ٿو اڄ سنگهارن کي ساري،
- جَڏهن مارن مِلي مارئي، عُمر حيران ٿيو هُوندو،
- عشق اُلفت جو سَبق، سُهڻا سيکاريو تو مونکي،
- مرحبا محبوب آيو، مهلقا مهمانَ ٿي،
- اوهان جي عشق ۾ دل ٿي، رهي دلدارَ ديواني،
- دوست دلبر دل کَسي آ، دُور گهارڻ نارَوا،
- دل چوي ٿي دوست دلبر، گڏ گُذاريون يارَ ٻئي،
- ڏيھ ڏوري ايندو هُئين تون، اڄ نهارڻ کان به وئين،
- نظم
- التجا
- التجا
- گُل گُلابي، گُلبدن، گُلشن سندي گُلزارَ جا،
- آرزو آهي گهڻي ٿي، دوست جي ديدارَ جي،
- دلرُبا دلبر لکان، يا رُوحَ جو رهبر لِکان،
- پهرين مونکي تو پيار ڏئي، پنهنجو پُڪاريو ٿي پرين،
- آرزو ٿي خط لکڻ جي، ڇا لکان توکي صَنم،
- نيمخوابي نيڻ تُنهنجا، خوب ٻيا تن ۾ خُمار،
- ٿڌا ساھَ کڻندي، ڪندي آھَ زاري،
- ڪريو گوڙ گُلشن ۾، تاڙو تنواري،
- “جڏهن يار مُرڪي، نگاهون کڻي ٿو”،
- تو پرين مونساڻ پهرين، ٿي ڪيو پل پل پيار،
- گهڻائي سالَ ٿي ويا پَر، اُهائي رات ڪاري آ،
- اُڏامي عرش تي اڄ ٿو، ڪيائين ڪالھ ٿي آزي،
- قيامت تَڪ رَهي قائم، “سُونهاري” سنڌڙي مُنهنجي،
- مِلن ٿا پاڻ ۾ اڄ، دلرُبا اي يومِ آزادي،
- سنڌ جو هيرو سچو، سرڪار آ عبداللطيف،
- انسان کي نصيحت
- ٺـــٽـــــو
- پاڪستان
- مارئي جي ساروڻي
- مھ لقا محبوب جون ساروڻيون
- دلرُبا جو جَلوو
- ڪُوڙا سياسي ليڊر
- جانِ جيءَ کان وَڌ پيارا، اڄ اوهان کي الوداع،
- ڀنڀور نامون
- گبول قبيلي کي ڀيٽا
- سنڌ جي وحدت مٿي، ويري نه اهڙي وار ڪر،
- جڏهن کان مون جَنم وَرتو، مونسان غُربت گڏي آئي،
- مارئي جي ثي حرفي
- “سال جا ٻارنهن مهينا”
- 2010ع واري ٻوڏ تي لکيل