پهرين مونکي تو پيار ڏئي، پنهنجو پُڪاريو ٿي پرين،
اڄ ڪونَ منهنجو تون پيارا، ٿو قَدر ڪنهن پر ڪَرين،
هَر وقت ۽ هَر بار مونکي، ٿو هينئن ۾ تُون هُرين،
پاڻيءَ مَٿي ڪاغذ تري، تيئن منهنجي دل ۾ ٿو ترين،
تو کان سوا منهنجو ٻيو، دلبر نڪو دلدار آ،
ڇو يار ياري وِئين ڇِني، اُن جو وڏو ويچار آ.
ويهي وچن توجي ڪَيا، سي ياد اڄ مونکي پيا،
ناهي گلا ان ۾ اها، هر وقت هُئين تون همنوا،
ڪهڙي اٿئي مرضي ڀَلا، سا ڳالھ اڄ کولي ٻُڌا،
سُهڻا صفا ٿي وئين خفا، جانب مونکي ڀل ڏيو جفا،
شِڪوه شڪايت کانسوا، ڀُورل ٿِئين بيزار آ،
ڪهڙو اسان لئه تو اچانڪ، ڄڻ ڪيو آزار آ.
سُورن اندر سُڏڪا ڀَرڻ، ڳڻتيءَ ۾ آهي ڄڻ ڳَرڻ،
ڇا تي ڇڄي ٿي وَئي پَرڻ، سوراخ سيني ۾ ڪَرڻ،
باهي مَٿي دل کي تَرڻ، انهيءَ کان وڌ ٻيو آ مَرڻ،
واپس وري ڏوران ڏِسڻ، دُک درد ڏئي خوش ٿي کِلڻ،
تڪليف ڏئي ۽ تنگ ڪَري، قهري ڪَئي تو ڪار آ،
هر ڪو اَچو مونکي چَوي، ننڍڙو اڃان هو ٻار آ.
آخر مون هُن کي هينئن چيو، جي حال مُحرم ٿا ٿيو،
ڏَس ڪو اچي اهڙو ڏيو، ڀُورل ڪريو منهنجو بِلو،
جيئن ڀي کپي بس تيئن ڪريو، دلڙي ڏيو مونکان وٺو،
رستو نه مون وٽ آ ٻيو، بستر تي عاشق آ پيو،
ڀَل ڪنڌ ڪَپي ڪوري ڏيان، هُن جو اَڃان انڪار آ،
بس ساڳئي هُن جي سدائين، ڄڻ گرم گُفتار آ.
واپس ورڻ جي ڪر وَري، هي عرض آهي آخري،
جي راز رغبت جو اوهان وٽ، مان ڪريان ظاهر ذري،
ڪَرَ ماٺ ماڻهن کي لڳي، وَڻ ٽِڻ وڃن ٻُوٽا ٻري،
تنهنجي جُدائيءَ ۾ مِٺا، هڏ ماس، چم، سڀ ويو ڳري،
هڏڙن سندو پڃرو پيو آ، بيوس بدن بيمار آ،
هر ڪو مون مان هٿ ويو ڪَڍي، ناهي رهيو ڪو يار آ.
جاني “جمال” آهي اوهان جو، درد مندو دلرُبا،
بلڪل بَري انکي ڪَريو، سُورن منجهان سُهڻا صَفا،
جيڪو ٿيو گُذري ويو، پيوند وجهون پُختا پَڪا،
آهي دُنيا ۾ دوستو، هر مرض جي دارُون دَوا،
درمانِ ڪر دل جو اَچي، توسان پُراڻو پيار آ،
“پرچڻ سندي ڪر ڪا پِرين، دم دم رُسڻ بيڪار آ.