سدائين آسرن تي آ، گُذاري سڀ ڄَمار آهي.
سدائين آسرن تي آ، گُذاري سڀ ڄَمار آهي.
مگر تنهن چالبازيءَ کي، ويو سمجهي ٻار ٻار آهي.
غريبن کي ڏٽا ڏيئي، ڪيو دوکو دغا تو آ،
ٽُٽي ويو “ساڪري” وارن جو، توتان اعتبار آهي.
دغا سان دل ڀَريل تُنهنجي، نه آهين صاف سيني جو،
سچو ڪنهن سان نه تون ٿيندين، اندر تُنهنجو انگار آهي.
اَلائي ڪيئن اسين تُنهنجي، چَڪر ۾ يار آياسين،
ويهارو سال کن تُنهنجي، وَهي وياسين وَنگار آهي.
نڀاڳا آيو جيئن آهين، سُکن کي ڪونَ ٿا سنڀرُون،
اوهان جي ئي اچڻ سان هي، مِليو ڏيھ کي ڏُڪار آهي.
نڪو “روٽي”، نڪو “ڪپڙو”، “اَجهي” جو آسِرو ناهي،
وڃي ڪنهن جي اهو در تي، نه جنهن وٽ روزگارآهي.
رُوئن مسڪين پيا ماڻهو، کڻي هَٿ خاص “خالق” ڏي،
“صُبح و سانجهي”، “اَسر آڌي”، رڳو تن اوڇنگارآهي.
“جمالَ” آئون جيالن کي، ڏسان ٿو جُوفَ جي خاطر،
ٻَڌن هر ڪنهن اڳيان هَٿ پيا، رُوئڻ زارو قَطار آهي.