اسان جو ڏِس ته هي ڪهڙو، ٿيو ناقص نظام آهي.
اميرن لئه اکيون اوڇڻ، ۽ اڀرو ٿيو غُلام آهي.
اُٿي اڌ رات جو آئون، دُعائون ٿو گُهران دل سان،
مُخالف سڀ مَرن منهنجا، ۽ سڄڻن کي سلام آهي.
پَڙهي “ياسين” کي هَر هَر، دٻايان ٿو مان دُشمن کي،
انهيءَ جي آخري منزل، ٿي مڪليءَ جو مُقام آهي.
خُدا هڪڙو ئي “واحد” آ، ٻين جي ڇَڏ تون ٻانهپ کي،
ذِڪر ذاتي ڪري ڏس تون، عَجب اُن جو اِنعام آهي.
ڀَلا ڪهڙا نه ڪن ٿا ڪم، پڙهي ڪلمون مسلمان ٿي،
تونگر ٿي تباھ ويندا، جِنين کاڌو حَرام آهي.
تَڪبُّر ۽ وَڏائي ڇَڏ، گلا غيبت نه ڪر ڪنهن جي،
ٻُڌو قرآن ۾ تو آ، انهيءَ جو ڇا انجام آهي.
نرالا دَور دنيا جا، زماني ۾ “جمالَ” آهن،
اڳي ناسمجھ هو جيڪو، نه ان کي ڪو لغام آهي.
(نافرمان شاگردن کي نصيحت)