عمر ايڏا نه ڏي ڌڙڪا، ڌڻولين ۽ ڌنارن کي،
عدالت تي ادا ويهي، نه مَهڻان ڏي تون مارن کي.
اِهو بلڪُل نه آ بَهتر، ڌڻيءَ جو ڌيان دل ۾ ڌَر،
ڪنواريءَ کي نه ڪارو ڪَر، ڪندين ڇا تن ڪنڌارن کي.
ڪبوتر، قُمريون، طوطا، پنهوارن وَٽ، وڃي پَهتا،
ڪَريو چوٻول پيا چيها، سُڻائين سڀ سنگهارن کي.
اِها هستي نه بَس هُوندئي، قبر سان نيٺ ڪم پوندئي،
سنگهارن جو نه سنڱ سرندئي، پُڄائي اچ پنهوران کي.
“جمالَ” هو جَهٽ اِجهو ايندا، نِماڻِيءَ نار کي نيندا،
وٺي پنهنجي وَطن ويندا، ڏسان شل ڏيھ وارن کي.