سَئو سَلامن جا هُجن، اي توتي لاثاني لَطيف.
مانُ ٿيو تُنهنجو مَٿاهُون، آ مَلاحن ۾ مُدام.
مولوي ٻيا ڀي هُئا، پَر مَرتبو تُنهنجو مَٿي،
بي رِيا تُون هُئين بَهادر، قيمتي تُنهنجو ڪَلام.
لفظ هِڪڙو لَکَ بَرابَر، خُوبصورت خُوش نُما،
هِڪڙي سِٽ ٻئيءَ کان سوائي، آ اُتم اَعليٰ تَمام.
عقل حيرت ۾ پَوي ٿو، تُنهنجي ڏاهپَ کي ڏسي،
هند سنڌ ۾ هاڪ هر هنڌ، مُعتبر تُنهنجو مَقام.
تو ڏِنو “ميرن” ۽ “پيرن” کي سَدا کُهرو جَواب،
تنهن ڪري تُنهنجا ٿي دُشمن، پيا سڀيئي خاص عام.
تُون سَچيءَ “توحيد” تي، هردم هُئين ثابت قَدم،
حَقّ سچ جي تو طُفيلِ، آندو “مُلحد” جو اَنجام.
سنڌ جو “سعدي” ۽ “حافظ” ۽ “عُمر خَيّامُ” تُون،
اڳڀَرو “اقبال” کان، “غالب” ٿيو تُنهنجو غُلام.