تو پرين مونساڻ پهرين، ٿي ڪيو پل پل پيار،
مونکي تنهنجو توکي منهنجو، ٿي رهيو بس انتظار،
مون لِيا پاتا لِڪي، واٽن مٿي تي بار بار،
موجزن هو تنهنجي مُحبت، جو “دريا” هڪ بي ڪِنار،
پاڪ الفت جو پيالو، هو پياري تو ڇَڏيو،
پر اُهوئي جام اَڄ، افسوس! هاري تو ڇَڏيو.
عرضَ توکي مون ڪيا ٿي، پر نه مليو ڪو جَواب،
انتظاريءَ ۾ سندم، جيرو، جگر ٿي پيا ڪباب،
ڇو ڀَلا مسڪين ڪنهن تي، ٿو ڪرين ايڏا عذاب،
ڏينهن محشر جي اهو، بس يار تون ڏيندين حساب،
هينئن دغا سان مونکي دلبر، ڇو ڌُتاري تو ڇَڏيو،
آهيان جيئرو مگر، جيئري ئي ماري تو ڇَڏيو.
ياد ڪر اي دلرُبا، پنهنجون رهاڻيون ياد ڪَر!!،
اَچ اَچي منهنجي اکين جو، آسِتان آبادَ ڪر!!،
مُرغِ دل، قيدِ قفس مان، اچ سگهو آزاد ڪَر!!،
پاڻ ڀي خوشحال ٿي، ۽ منهنجي ڀي دل شاد ڪَر!!،
ڪين هو توکي مناسب، هينئن وساري تو ڇَڏيو،
وقت سارو آ جُدائيءَ ۾، گذاري تو ڇَڏيو.
ڪين مان توکي وساريان، ڪين تون مونکي وسار،
مان مُحبّت ۾ گُذاريان، تون به الفت ۾ گُذار،
پاڪ الفت جو پيالو، پرت مان مونکي پيار،
اڄ اَچي منهنجي اکين جو، ٽوڙ هڪدم انتظار،
نيمخوابي پنهنجي نيڻن، سان نهاري تو ڇَڏيو،
بس نهاري نازوَر، بر ۾ بيهاري تو ڇَڏيو.
تون وفا جو آهين پُتلو، ڪيئن چوان مان بيوفا،
تون سخا جو آهين صاحب، ڪيئن چوان مان بي سخا،
من سندو منٺار آهين، ڪيئن چوان جورو جفا،
پر فقط تون پار پنهنجا، هو اڳوڻا واعدا،
واعدا پنهنجا ڪري، مونکي جياري تو ڇَڏيو،
اڄ اڪيلو هينئن ڀَلا!!، ڪنهن جي سهاري تو ڇَڏيو.
رات ڏينهن هن رُوح ۾، بس ٿي رَهي تُنهنجي مقال،
تو سوا ٻيو ڪُجھ نه گهرجي، تنهنجي سر جو آ سَوال،
منهنجي هن معصوم دل جو، ڪر خدا ڪارڻ خَيال،
منتظر منهنجا مِٺا، تولاءِ جاني آ “جمال”،
ڪيترو عرصو ٿيو، دلبر ڌڪاري تو ڇَڏيو،
وقت ايڏو دوست ويهي، دُور گهاري تو ڇَڏيو.