ڪانگ پيو ڪان ڪان ڪري، سُهڻو سَڄڻ اڄ ٿو اَچي،
مهربان مهمان ٿي، مون سان مِلڻ اڄ ٿو اَچي.
گُل وِڇايان گَسَ مَٿي، ڪيئن صحن کي سينگاريان،
چنڊ چانڊوڪي ڪري، مُنهنجي اڱڻ اڄ ٿو اَچي.
سالَ سِڪ ۾ مون گُذاريا، ڏينهن ٿيا ڏاڍا ڏِٺي،
“ساڪري” ۾ سو صَنم، ڳولي لَهڻ اڄ ٿو اَچي.
مُحب عاشق وٽ اَچي، آهي مَزو اُن ۾ مِٺا،
قُرب ۾ مونکي پرين، قرضي ڪَرڻ اڄ ٿو اَچي.
درد منهنجي جي دوا، دلبر سوا ناهي “جمالَ”،
ٿي “مسيحا” مَرض جو، مونکي ڏسڻ اڄ ٿو اَچي.