“رات هن خاموش کي، نغمن سان گونجايو وَري”،
نينهَن جا نعرا هَڻي، جذبن کي جاڳايو وَري.
تو ڏني ڦيري ڦَڻي، اُن وقت وِئين مونکي وَڻي،
تُنهنجي نِت نازن کڻي، هن دل کي ڦاسايو وَري.
وئي لڳي توسان ته لنئون، نينهَن به هو نازڪ نَئون،
تو ته پائي پيچ پرتَئون، گُلبدن گهايو وَري.
تُون هُئين جنهن دم ننڍو، بس قُرب هُئين مونسان ڪندو،
عرض سُڻ عاشق سندو، مون ايئن نَٿي ڀانيو وَري.
راز ڏئي راڻو رُٺو، محبُوب مِصريءَ کان مِٺو،
قُرب ۾ جنهن آ ڪٺو، سو ياد اڄ آيو وَري.
ڏي نه جاني تون جفا، اڄ ڪر وري مونسان وفا،
درد جو هي دلرُبا، دفتر نه کولايو وَري.
خاص خلوت ۾ گهرائي، مامَ مخفيءَ سان “جمالَ”،
گُل گلي ۾ تنهن وِڌا، ٻيو پيچڙو پايو وَري.