تپائي تات ٿي تَن ۾، عُمر مونکي اَباڻن جي،
لِڱن تان لوئي ڪيئن لاهيان، ڏِنل ڏوٿي ڏاڏاڻن جي.
عَطر، عبنر پيو آڇين، چوين ٿو پَٽ پَٽيهر ٿي،
کپن سي ڪين هرگز مون، ناهي هيءَ نارُ ناڻن جي.
اَدا ايڏو نه ڪر بانوَر، انهيءَ تون بادشاهيءَ تي،
پوي ٿي ياد اڄ مونکي، پَکن پنهنجن پُراڻن جي.
سِڪان ساريان، هنجون هاريان، هينئون هر بار پئي ڳاريان،
ڪڍي ڇڏ بند مان بلڪل، نڌڻڪي ڌيءَ نِماڻن جي.
“جمال” آئون مِٺا مارُو، نه محلن تي مٽائينديس،
رهي ٿي سِڪّ سيني ۾، سدائين تِن سياڻَن جي.