ويا وَڪوڙي وهم دل کي، بُت بيگانو ٿي ويو.
درد دُک سورن سندو، اڄ آستانو ٿي ويو.
بي رحم بي درد دُنيا، ڪون ڪو احساس آ،
نفرتون پيدا ٿيون، ظالم زمانو ٿي ويو.
ڪالھ جن ٿي قُرب ونڊيو، عشق جي هُئي اِنتها،
عشق آخر سوئي ساڳيو، اڄ فَسانو ٿي ويو.
بند مان بُلبُل وئي نِڪري، قيد جُون ڪامون ڀَڃي،
قيد ڪاٽڻ جو مَٿس، هي تِنڪ طعنو ٿي ويو.
غم فڪر رنج و اَلم، ۽ خَسته حالي ٿي چُڪي،
“هي جهان مون لاءِ هڪڙو، قيد خانو ٿي ويو”.
جهڙي تهڙي هيءَ حياتي، جڳ ۾ جالڻ پَئي “جمالَ”،
ڌار جي مونکي ڪيائين، خُود يگانو ٿي ويو.