نِرمل نَبي نِشانبر، نِت نامِدار آيو،
رَحمت سڄي جَهان لئه، ٿي بي شمار آيو.
وَڻ ٽِڻ وَليون ڦُٽي پيا، مُوسم خِزان ٿي پُوري،
“ڀاڳن ڀَرئي اچڻ سان، ڀُونءَ تي بَهار آيو”.
چانڊاڻ چمڪي چوڏس، اونده عَرب منجهان وَئي،
شمس و قمر کان وَڌسو، نَغزو نِکار آيو.
زَنده دَفن ڪيئون ٿي، نازڪ نِياڻيون جنهن دَم،
اُن دَور ۾ ته دلبر، ڏيندڙ ڄمار آيو.
نِوڙي نَمي ڪيو تنهن، سُهڻي ڄَمڻ سان سَجدو،
آدم ڪَنا وَٺي ڪو، اهڙو نه ٻار آيو.
“عيسيٰ، موسيٰ” به هڙ هُئا، دائود دلرُبا پڻ،
“احمد” سَڀن کان اڳرو، نُوري نِبار آيو.
تحمل صَبر جو سائين، بُغض و حَسد کان آجو،
نفرت ڪڍڻ دِلين مان، پيَور پيار آيو.
تبليغ حَقّ جي سان، ڏهڪائي ڏاڍ ڇَڏيئين،
هر ڪنهن چيو ٿي منهنجو، دلبر ديدار آيو.
جادوگِريءَ جو جنهن دَم، چرچو چوڌار ٿي ويو،
اُن دم اسان جو آقا، طلسم اوتار آيو.
“زڪوات”، “حَجّ”، “روزي”، نعمت “نماز” جي سان،
قُرآن جي تلاوت، “ڪلمي” پَچار آيو.
خُوشبو پَکيڙي ساري، وَڻ ٽِڻ ڇَڏيائين واسي،
مُشڪ و عنبر، کٿوري، اوتڻ عَطار آيو.
“سج”، “چنڊ” شمعَ روشن، مصحف چَراغ “ڪعبو”،
ماکيءَ جو ڄڻ ڪو “درياءَ”، لذّت جي لارَ آيو.
جلوو “جمال” جاني، جوهر اَچي ويو جنهن دَم،
بجلي بَلب کان بَهتر، چمڪو چوڌار آيو.