سنڌ جو هيرو سچو، سرڪار آ عبداللطيف
روشنيءَ جو چمڪندڙ، مينار آ عبداللطيف.
لعل، نيلم بي بَها، مرجان، موتي بي مثال،
موتين جي مالِها جي، لارَ آ عبداللطيف.
سُونهَن وَر سُهڻو سراسر، هر هنيين جو هار آ،
سنڌين ۽ سنڌ جو، سينگار آ عبداللطيف.
عالمِ علمِ حَقيقت، کان اُنهيءَ واقف ڪَيو،
عاشقِ صادق سچو، سردار آ عبداللطيف.
بيت آهن نِت نَصيحت ۽ عبادت ۾ شِمار،
دين جي بس درس جي، دربار آ عبداللطيف.
جهنگ جهر ۾ گيت گوُنجن، لفظ لالڻ لال جا،
بحربَر ۾ برھ جي، بازار آ عبداللطيف.
بِرھ جو هي بحر، بي پايانِ آهي موجزن،
درد جو دريا رَوان، ڌڌڪار آ عبداللطيف.
ڪٿ سَسئي ٿيو پاڻ پُنهل، مينڌرو مُومل ٿِئي،
مارئيءَ جي مُلڪ لئه، تند تار آ عبداللطيف.
سنڌي، بروو، سامُونڊي، سارنگ، سُهڻي ۽ سورٺ،
راڻو، رِپ، معزوري ۽ ميهار آ عبداللطيف.
کاهوڙي، ڪاپائتي، ڪيڏارو، ڪارايل، کنڀات،
۽ يمن ڪلياڻ، ديسي، ڌار آ عبداللطيف.
ڪوهياري، ڪاموڏ ۽ ڪلياڻ، پرڀاتي، ڏَهر،
تڙ تماچي، پاڻ نوري نار آ عبداللطيف.
رامڪلي، آسا، حُسيني، آبري ۽ سُر تمام،
گهاتُو، ليليٰ، بس پُورب جي پار آ عبداللطيف.
همنَوا هر ڪنهن سندو، وحدانيت جي ويس۾،
نينَهن ۾ ٿيو نَراهو، نروار آ عبداللطيف.
پايو جَڻيا جوڳين سان، هم سفر هنگلاج ۾،
هر هندو مُسلم سندو، بس يار آ عبداللطيف.
زاهد ۽ عابد به هو، عامل به هو ڪامل به هو،
هي حقيقي دوست جو، ديدار آ عبداللطيف.
درد مندن جو دِلاسو، آسرو اَڀرن سندو،
بيوسن جو ڀرجَهلو، آڌار آ عبداللطيف.
سُورَ وارن جو سنياسي، آهي هي حاذق حَڪيم
فيض وارو ويڄ ۽ وينجهار آ عبداللطيف.
واجبِ آ احترام و قابلِ عِزّت تَمام،
معرفت جي مُلڪ جو، اِسرار آ عبداللطيف.
سُخنِوَر گوهر فَشان جو، ڇا لِکان حُسن و “جمال”،
چند جملن ۾ لِکيم، اَشعار آ عبداللطيف.