جڏهن کان مون جَنم وَرتو، مونسان غُربت گڏي آئي،
“برادر ڀاءَ” نه ٿيو پيدا، نه ڀُلجي ٿي ڪا “ڀاڄائي”،
نه “ماروٽن” ۽ “ماساتن”، چڱائي مونسان ڪئي ڪائي،
نه “مامن” “ماءَ” جي ملڪيت مان ٽڪو پئَسو ڏنو پائي،
اڃان ڪاوڙ ڪري مُون تي، رَهن ٿا “خانَ” سي خاري،
تباهي شال ٿئي تن جي، جنين دل مُنهنجي آزاري.
“زمينون”، “زَر”، ويا کائي، رُوئن پيا روز “زرداري”،
مِٽي ۽ مائٽي مُنهنجي، ته بلڪل هُئي ڪا بازاري،
رَهيو آ ايترو رشتو، ٿيا جيئن “لُنڊ لاشاري”،
پَلي دل پنهنجي ويٺاسين، ڪيائون ڪين پو واري،
“صُبح سانجهي” پليتن کي، هڻن پادر ڪي “پالاري”،
تباهي شال ٿئي تن جي، جنين دل مُنهنجي آزاري.
“امينن”، “مولوين”، “مفتين”، ڏيکاري آهي لاچاري،
ٻُڌڻ وارو نه آ ڪوئي، وڏيرا آهن واپاري،
گهڻو عرصو آ گُذري ويو، ڇَڏي تن جي مُون ڀاءَ چاري،
عدالت پُڻ اميرن جي، سراسر آ هي سرڪاري،
ڏنگي ڪو تن ڏڦيرن کي، ته “ڪاريهر” “ڪلاداري”،
تباهي شال ٿئي تن جي، جنين دل مُنهنجي آزاري.
مُناسب ڪين آ ڪنهن جي، گلا غيبت ڪرڻ گُهرجي،
حَيا ڪا يار هوندي آ، ٻُڏڻ گهرجي سَڀن تن کي،
هُجي لعنت سدا هردم، اُنهن لُوسي لٻاڙين تي،
جَلي ويندن ڪَکن جا گَهرَ، ڪا باهي تن کي ڏاتر ڏي،
ڪڏهن ٻاڙو نه مون ٻوليو، اُنهن کي هو عُمر ساري،
تباهي شال ٿئي تن جي، جنين دل مُنهنجي آزاري.
زمينون وييون بنجر ٿي، وسي واري وٽن پيئي،
مِٺا پاڻي ٿڌا جت هُئا، اُهي ويا کُوھَ کارا ٿي،
جدا ٿي جانبن کان ويا، “پراوا”، پنهنجا بس ڪيئي،
جِنين ٿي وَر ڏنا وَرَ وَرَ، هٽي دل تن جي اڄ ويئي،
هيڻا ٿي حال تن جا پيا، اکين مان آب آ جاري،
تباهي شال ٿئي تن جي، جنين دل مُنهنجي آزاري.
“جمال” آهي خُدا مُنهنجو، اڪيلو ڪين آهيان مان،
اُنهيءَ هستيءَ منجهان ڪيئن اڄ، اُميدون پنهنجون لاهيان مان،
جنين جو رب، تنين جو سڀ، اُنهي کي ئي ٿو چاهيان مان،
لکين ٿورا ٿو مالڪ جا، ڀلايون ڀالَ ڳايان مان،
پُڪاريان پيو مان پَرور کي، ڪري سردار سرداري،
مُهابي مير مُرسل جي، ڪندو مُونساڻ موچاري