پاڻ “سَسئي” ۽ “پنهل” ٿي، پيارَ جون ڳالهيون ڪَريُون.
دوست دلبر تان فِدا ٿي، يارَ جون ڳالهيون ڪَريُون.
قُرب بس اهڙو ڪَريون، جو مات “مجني” کي اَچي،
عشق “سُهڻيءَ” جو رَکي، ميهارَ جون ڳالهيون ڪَريُون.
ڀروَسو ڇا زندگيءَ تي، ڪر نه ڪاوڙ اَچ قَريب،
محبتي ميلا ڪَري، منٺارَ جون ڳالهيون ڪَريُون.
رَس رقيبن سان رکي تُون، راز رهزن کي نه ڏي،
ڪيئن ڀَلا دُشمن اڳيان، غمخوارَ جون ڳالهيون ڪَريُون.
پاڻ “جَنّت” جي نُما، هڪ جوڙيون پنهنجو جَهانِ،
هارَ ٻانهُن جا وِجهي، گُلزار جون ڳالهيون ڪَريُون.
قُرب جي ڪَشتي وڃي، پُهتي آ “ساحل” جي قَريب،
ڪيئن ڪِنارن جي سَوا، هُن پارَ جون ڳالهيون ڪَريُون.
“جوهري” اهڙو ڏِسون، جو “دل کي دل” سان ڏي “ڳنڍي”،
جيءَ کي جيءَ سان جَڙي، جنسارَ جون ڳالهيون ڪَريُون.
“مَئي” پياري مُحب مونکي، مست “محفل” ۾ ڪَيو،
اِن کان وَڌ ٻي ڇا خُوشي، مَئيخوارَ جون ڳالهيون ڪَريُون.
“ڏينهن”، “هفتا”، ۽ “مَهينا”، “سال”، “صَديون” ويا مَٽي،
“هَمنشينو وقت جي رَفتارَ جون ڳالهيون ڪَريُون”.
دِل ڏِيڻ ۽ دل وَٺڻ، سودو نه سولو آ “جمالَ”،
حُسن جي هَٽ تي هَلي، واپارَ جون ڳالهيون ڪَريُون.