وفا جي گُل کي وفا چمن جو، وفا جو والي وفا مون سمجهو.
مون زهر کي به پيتو، آبِ حيات سَمجهي.
خوش ٿي سو واپرايم، پنهنجي نجات سَمجهي.
نينَهن جا نَشا لڳي ويا، ڪنهن جي رَهي نه مُونکي،
قُربن ڀَري مون هُن جي، هڪ ڀي نه بات سَمجهي.
تاريڪ دَور ۾ مون، جو وقت هو گُذاريو،
هررات رات آهي، ڏينهن کي به رات سَمجهي.
مخفي هو اسم اُن جو، ظاهر ضمير لفظي،
حرفن کي ٿي مِلايم، ذات وصفات سَمجهي.
ظاهر جي ذوق کي مون، باطن سان ڪين ڀَيٽيو،
مُون لوھ کي ٿي چاهيو، رُڪ جو رَوات سَمجهي.
باهي، مٽي، هَوا ۽، پاڻيءَ سندا اي پُتلا،
ايڏي نه ڪر وڏائي، اُوچي ڪا ذات سَمجهي.
سڀ ڪُجھ عمل تي آهي، محنت جو ڦَل مِلي ٿو،
ڪنهن وٽ نه پيش پَئو تون، ذات ونيات سَمجهي.
خوش ٿي پَسايو پرين، جَلوو “جمالَ” کي آ،
بهتر ڀَلي ٿو ڀانئيان، اهڙي بَرات سَمجهي.