پرينءَ پري کان، ڏسي پياري، مونسان ته مُرڪي مِلڻ ٿي چاهيو،
مِلڻ ته ڇا پَر، ڏِسڻ سان هُن بس، ويهي خُوشيءَ سان کِلڻ ٿي چاهيو.
اَسان جي وچ ۾ رَکيل رُڪاوٽ، وڏي ته اهڙي اچي ڪا ويئي،
پتو نه هن کان وٺي مان سگهيس، جيڪو مون هن کان وٺڻ ٿي چاهيو،
اکيون اکين سان اسان جون اَڙيون، خبر اسان کي رَهي نه ڪنهن جي،
نَظر نَظر سان مِلي جڏهن وَئي، قدم نه ڪنهن ڀي وڌڻ ٿي چاهيو.
گهڙيءَ گهڙيءَ ٿو اچي تَصوّر، ڪيان ٿو دل مان نٿو سو نڪري،
“جمالَ” جَلوو ڏِسڻ سان هُن جو، لَبن ڳلن کي چمڻ ٿي چاهيو.