ٿڌا ساھَ کڻندي، ڪندي آھَ زاري،
سڄي رات رُوئندي، مون تڙپي گذاري،
اُڃايل اکين کي، هُئي انتظاري،
اُميدن جو اڏيل، هيو آستان،
دُکيءَ دل سندو، هي ٻُڌو داسِتان.
لَبن ساڻ مونکي، جنهن پنهنجي لڳايو،
ڏئي پيار مونکي، جنهن پنهنجو بنايو،
اُنهيءَ دوست دلبر، ڇو دل تان ڀُلايو،
اُهو ڀي نه مون لئه، بنيو مهربان،
دُکيءَ دل سندو، هي ٻُڌو داسِتان.
مگر جنهن جي خاطر، مون تَن مَن لُٽائي،
جگر، جان، جيرو، مون پنهنجو جَلائي،
ڏنو خُونِ دل جو، مون جنهن کي لِڪائي،
جُدائيءَ جو جاني، نه هو ڪو گُمان،
دُکيءَ دل سندو، هي ٻُڌو داسِتان.
هَزارين هَليا ويا، “سڪندر ۽ دارا”،
رُنا روز جن لئه، چمن چنڊ تارا،
اُنهن کان مَٿي تون، ته ناهين پيارا،
رهيو ڪونَ تن جو، ڪو نالو نِشان،
دُکيءَ دل سندو، هي ٻُڌو داسِتان.
کِلي خُوش ٿي جاني، پَسائي “جمال”،
اچڻ جو اَسان وٽ، ڪو ڪريو ڪمال،
ڀَلي پيئي دنيا ڏي، پنهنجا مِثال،
اڏيون پاڻ گڏجي، گلن ۾ مَڪان،
دُکيءَ دل سندو، هي ٻُڌو داسِتان.