غمن جا بار ويا گهٽجي، لٿا پردا غَدارن جا.
جَهڪا جوهر ٿيا جهٽ پٽ، مُنافق تن مڪارن جا.
ڪري وحشت وَهايو جن، آهي بس خُون اِنساني،
مُصيبت تن تي ٿئي نازل، هينئان ڦاٽن هچارن جا.
“ڪراچي” سنڌ جي دل آ، اَمن جو شهر چئبو هو،
اُنهيءَ ئي شهر ۾ اڄڪلھ، لهن ٿا سر هزارن جا.
مُحبّت موڪلائي وئي، وڌي ويو ٻج نفرت جو،
رَتن کي ويا لڳي ڄيرا، ٽُٽا رشتا پيارن جا.
سُڪل وَڻ ٿي پيا ساوا، اهائي خُوش ته خبري آ،
“خِزان جو کيل ٿيو پُورو، سبب بنيا بهارن جا”.
“جمال” آهي دُعا گهرندڙ، رکي سجدي ۾ سر پنهنجو،
امن لئه التجا آهي، لهن غم ڏُک ڏڪارن جا.
**