ڀلي لوئي ٿئي ليڙون، ٽُٽل ٽُڪرا ٽُڳائينديس.
کڻي سوئي سنگهارن جي، سَهيلين کان سُبائينديس.
اسين مسڪين سڀ مارو، پَلنگ ۽ پوش ڇا ڄاڻون،
ڀٽن جي ڀَر ۾ آهي گهر، اُهي ويڙها وسائينديس.
ڳچيءَ ۾ هارَ مان پائي، وِجهان ڪيئن قيمتي ڪَپڙا،
نه چوٽيءَ کي “چندن” لائي، “عطر”، “عنبر” مان هارينديس.
سِتم سَختين ۽ سورن جا، ڪنديس احوال سڀ روئي،
“عُمر آزار هي تُنهنجا، سنگهارن کي سُڻائينديس”.
ٿيا ميرا اَٿم ڪپڙا، پيو آ چيڙ چوٽيءَ ۾،
اباڻن کان اڪيلو ڪيئن، مَٿي ۾ ميٽ پائينديس.
مُنگها، مُڱرال، مَڪ ميڙي، پٽيون پيرُون پَلاندن ۾،
پُلاھ پَڪوان سڀ تنهنجا، کڻي وڃ ڪين کائينديس.
“جمالَ” آهيان اَباڻن جي، وڃان شل مان اُنهن وَٽ ئي،
مِلي مُرڪي مان مارن سان، اُتي عيدون ملهائينديس.