مان نه هڪڙو پر هزارين، تو مَٿي مستانَ ٿِيا.
تُنهنجي اُلفت ۾ رُڳو، ارمانَ تي ارمانَ ٿِيا.
مون نه تومان ايئن ٿي ڀانيو، دردَ ڏيندين دلرُبا،
درد دردن تي وڌي، ارمان عاليشان ٿِيا.
قُرب تو مونسان ڪري، آ قُرب ۾ مونکي ڪُٺو،
تُنهنجي روسامي سان سُهڻا، سوز جا سامانَ ٿِيا.
تو ڇَڏيو آ مُحب ماري، موت ڇا ايندو ٻيو،
ڇا مئل ماڻهوءَ سندا، دنيا ۾ ڪي درمانَ ٿِيا.
ٿو ڪرين حملن تي حَملا، فوج پنبڻن جي وَٺي،
تُنهنجي نيڻن جي نظر جا، اڄ نوان نِيشانَ ٿِيا.
ڪالھ ڪهڙا قُرب هُئا، اڄ مُنهن مِٺا موڙِيو ڇَڏين،
بي رُخي تُنهنجي رَوش تي، جيءَ ۾ جولانَ ٿِيا.
دل ڏئي مون درد وَرتو، آهي نِوڙت نياز سان،
“مون مَٿي محبُوب جا، ڪي اڻَميا احسانَ ٿِيا”.
ڪو پتو پهرين نه پيو، تون ٿو اچين جاني “جمالَ”،
تُنهنجي آمد جا اسان وَٽ، اوچتو اعلانَ ٿِيا.