ڀنڀور نامون
سُورَ “سسئُيءَ” کي سَريا هِت، هي آ انجو آسِتان،
۽ “پُنهونءَ” ڪپڙا ٿي ڌوتا، ماڳ سو آهي مَڪان،
عاشقن هِت عشق ۾ هُئا، دردَ جا کوليا دُڪان،
“ڪيچ” جو حاڪم به هِت، پيو نينهَن ۾ نِروار ٿي،
هاڪ “هاڙهي” ۾ هُئس، پيو پيار ۾ پينار ٿي.
“نارنائُونءَ” جي “نياڻيءَ” جو ڪريان ٿو هي قصو،
سِڪ رکي “سيوهڻ” کان آئي، پيار “پُنهل” سان پَڪو،
ڇا “برهمڻ” جو بنيو هي، مانُ ڪيڏو مرتبو،
“ذات” تي ڪا “ڏات” ناهي، جنهن کي چاهي رب سَچو،
ڏير “ڏاگهن” تي کڻي، ويا “هوت” کي هَسوار ٿي،
“سسئُي” پئي “پُنهل؟ پُٺيان، جنهن دم اُنهيءَ کي سارَ ٿي.
ٿي وَهيو “پاڻيءَ مٺي” جو، موجزن “دريا” رَوان،
رُخ بدلجي ويو سندس، سو آهي اکڙين جي اڳيان،
اصلي مالڪ “ميڌ” هُئا هِت، جن جي پالي هُئي زبان،
ڌاريان ٿي ويا ڌڻي، خاموش سڀ آهِن اڃان،
“ڏهر” جو ڏهڪاءُ ويئڙو، پيو سُکيو سنسارَ ٿي،
“ڪوٽ” ڪيڏو هو نه قابو، اڄ نه در ديوار ٿي.
هُنر پرور هُئا هزارين، تن جو آ بيحد بيانِ،
“چٽ چٽڻ” ۽ هُئا “رڱاوت” جا هي ماهر مهربانِ،
تيز هُئا “تلوار” ۾ پڻ، پهچ وارا پهلوانِ،
هِت سوا “محراب” جي مسجد سندا آهن نِشانِ،
“ست سئو ٻارهن” ۾ سندن، تبديل آ سرڪار ٿي،
“ابنِ قاسم” ڪاهي آيو، آ سپھ سالار ٿي.
“پنج کن” هِت “زلزلا”، هِن ماڳ تي آيا وَري،
تنهنڪري هي ڪوٽ ٿي ويو، ڀور ڀوران ٿي ڀُري،
“ڏيڍ لَک” آبادي هِن ۾، ويئي ٻارڻ جيئن ٻَري،
اڄ اُها رونق نه آهي، ماس، هڏ، چم ويو ڳَري،
هِن خِطي تي بس خُدا جي، قهر جي ڪا ڪار ٿي،
ڏُک سندو هي ڏيک ڏي پئي، “حالتِ آزار” ٿي،.
چوطَرف هو ڪوٽ هِت، ڦيري ڏسو پنهنجي نَظر،
هِت رَکيل پُوڄا جي لئه، “شوِلِنگَ” هو مندرَ اَندر،
هو “کٽين” جو آسِتان، هُئا پنهنجي ڪم ۾ ڪارگَر،
ٿي “حَسينائون” هَليون هِت، “ڪانگ” اڄ آهن “ڪَٻر”،
خُوش نُما هي هو خِطو، پر ويو سَڙي ڦُلهيار ٿي،
ٿا وَهن اکڙين منجهان اَڄ، لُڙڪ بي اَختيار ٿي.
هُئا “غورابي” سِلسلا، “ايران”، “عربُستان” کان،
“شام، اُردن ۽ يَمن، خاران ۽ مَڪران” کان،
“چين، تُرڪي، رُوس” ۽ ٻيا، پُوري “هندستان” کان،
۽ “سَمرقند، رُوم، ڪِرمان”، بس مِصر “يُونان” کان،
هنڌ هِن تي ڌاريان، آيا کڻي هَٿيار ٿي،
مال وَرتو، ڪِن ڏنو ٿي، ڪِن ڪئي ڦُرمار ٿي.
“لَعلَ، هيرا ۽ جواهر”، جامَ تِن وٽ هُئا “جمالَ”،
“مُشڪ، عنبر، موتين، مرجان”، جا ڏيان ڇا مِثالَ،
“مصري، ماکي، انبَ، ڏاڙهون، ڪاٺ ۾ شيشم دَيالَ،
ريشمي “ململ” جو ڪپڙو، هُئا “ڪنيزن” جا ڪمالَ،
دل ڏيڻ ۽ دل وٺڻ جا، ٿيا هِتي واپارَ ٿي،
ڪِن جي ٿي آ هارِ “هِت”، ڪِن کي وِڌائون “هارَ” ٿي.