عُمر مونکي اباڻن جي، اَندر ۾ آس ٿي آهي،
وڃان شل مان وطن واپس، ڀَلا مُنهنجو هتي ڇاهي.
ايڏي زوري نه ڪر ظالم، خُدا جو خوف رَک دل ۾،
کڻي کُوھ تان مون کي آئين، ادا ڪرهي کي تون ڪاهي.
وَسن واڙيون وَلهارن جُون، ڌڻولين ۽ ڌنارن جُون،
وِساري ڪيئن ويهان تن کي، لاڳاپا لوڪ جا لاهي.
“جمال” آهي اُداسي مَن، اباڻن جي ته اُڻتڻ ۾،
ڀُونگا ڀيڻيون ڏِسان تن جا، ويٺا جت جُهوپڙا ٺاهي.