چٽا چمڪاٽ ٿيا چوڏس، سُٺن سهڻن سِتارن جا.
چٽا چمڪاٽ ٿيا چوڏس، سُٺن سهڻن سِتارن جا.
عَطارد، مُشتري، زهره، قمر ڪَتين ۽ تارن جا.
مُلاقي مُحب ٿيا مِٺڙا، اُڃايل هو اَندر جن لَئه،
مُحبّت جا مَتا ميلا، لٿا ڏينَهن انتظارن جا.
گُلن کان وَڌ صنم سُهڻا، ڪريو جانب گُهمن جوڙيون،
هٿن ۾ هٿ ڏئي هَردم، وجهن پيوند پيارن جا.
عجائب آهي رونق ٿي، گُلابي گُل ۽ غُنچن جي،
مزا ٿيا مُلڪ ساري منجھ، چمن ۾ گُل عَذارن جا.
شُڪر الحمد ساوڪ سان، حُسن هُٻڪار ٿي ويئي،
اچي اُهڃاڻ ظاهر ٿيا، سُکن جي سڀ سَهارن جا.
سَبز پوشاڪ سُهڻيءَ سان، وڌي وئي سُونَهن ڌرتيءَ جي،
وَلين وَڻ ٽِڻ ڇَڏيا ويڙهي، نمونا ٿيا نظارن جا.
وَڻي ٿي هيرَ هينئڙي کي، هوا ۾ تازگي آئي،
“خِزان جو کيل ٿيو پُورو، سَبب بَنيا بَهارن جا”.
“جمالَ” آهن اَندر ۾ جي، اُميدون شل ٿين پُوريون،
ڏسن اکڙيون ٿين درشن، مديني جي مُنارن جا.