هر گَهڙي پلپل پَون ٿا، پُور تنهنجا ٻئي طَرح.
ڪونَ ٿا مَن تان لَهن، مذڪُور تنهنجا ٻئي طَرح.
مُونکي گُهورن آهي گهايو، هاءِ گهوڙا ڇا ڪريان،
ظاهري ناهِن زخم، پر سُور تنهنجا ٻئي طَرح.
تنهُنجي نيڻن جي نَشن، مدهوش مونکي آ ڪَيو،
ري پيئڻ جي ٿي پيا، مخمُور تنهنجا ٻئي طَرح.
تُنهنجو مُرڪڻ”، ۽ “مِلڻ”، ٻيو خُوب خُوش ٿي خُود “کِلڻ”،
“ساريءَ” دُنيا کان سَڄڻ، دستُور تنهنجا ٻئي طَرح.
ڪونَ آ ٻئي جي ضَرورت، تون رڳو راضي رَهين،
سڀ حُڪم مون ٿي ڪيا، منظور تنهنجا ٻئي طَرح.
“مارئيءَ”، “سَسئيءَ”، ۽ “سُهڻيءَ”، نِيازَ “نُوريءَ” جي ڪَري،
ٿِيا “تماچيءَ” جيئن هُئا، مجبُور تنهنجا ٻئي طَرح.
حُسن تنهنجي جا هَزارين، معتقد آهن مُريدَ،
مون جهڙا مسڪين ٿيا، مزدَور تنهنجا ٻئي طَرح.
سالَ سِڪندي ٿيا گهڻائي، تُنهنجي جَلوي لئه “جمالَ”،
پر ملڻ لئه ٿيا مِٺا، منشُور تنهنجا ٻئي طَرح.