“نَوان ڪي نغما وطن ۾ ڇيڙي، رڳن کي پنهنجي رباب ڪَريون”.
طَلب ۽ تن جون تندُون مِلائي، حسين سُرهم رِڪاب ڪَريون.
سچو جي ساٿي اگر تون آهين، پڪو جي پيوند پرين ٿو پائين،
صنم سڙن جي سُرن تي پنهنجي، اُنهن جو خانو خراب ڪَريون.
اَصل کان عاشق اوهان تي آهيان، مِٺا مان توسان مِلڻ ٿو چاهيان،
جڏهن مان تُنهنجو،مٺا تون منهُنجو،پرين ڇوپوءِ حجاب ڪَريون.
لَبن تي لالي، اکين ۾ سُرمون، هَلي پيو هٿ جو حُسن هي هاڻي،
ڪجل ۽ لاليءَ سوا به سُهڻو، اسين تڏهن پيا جناب ڪَريون.
وچن ۽ وعدا ڪياسين ويهي، اُنهن تان هرگز ڪڏهن نه هَٽبو،
قُرب ۾ ليکو ڪبو نه آهي، نٿا هَٽڻ جو حساب ڪَريون.
خِزان ختم ٿي بهار بَنيو، لڳايون ٻئي هڪ گُلن جو گُلشن،
سَڀن گُلن مان چمن ۾ چُونڊي، فصل فقط ٿا گلاب ڪَريون.
لِکڻ نظم پيو حُسن تي تُنهنجي، ڪمال هي سڀ “جمالَ” جو آ،
هُجي حُسن شل هَميشه تُنهنجو، لڳائي دل لاجواب ڪَريون.