سنڌ جي وحدت مٿي، ويري نه اهڙي وار ڪر،
سوچ ناقص ساڻ سنڌڙي، ڪين ٽُڪرا چار ڪر،
نفرتن جي پوک پوکي، پاڻ لئه آزار ڪر،
زور ننهَن چوٽيءَ جو لائي، ڏاڍ ۽ ڏهڪار ڪر،
ڪُجھ به حاصل ڪونه ٿيندئي، پاڻ کي ڀَل خُوار ڪر،
پاڪ ڌرتيءَ تي نه تُون، بُوجهل جهڙي ڪار ڪر.
تنهنجو مقصد آ هي پڌرو، ديس سان دوکو ڪَرڻ،
اِن حياتيءَ کان ته بهتر، آ ٻڏي توکي مرڻ،
وڃ هِتان هڪدم هَليو، جي ناهي توکي هِت رَهڻ،
جيڪو کائي سنڌ جو، تنهنجو مَرڻ هِت آ جيئڻ،
ڇَڏ بغاوت بد مَغز، باغي نه تون بيزار ڪر،
هوڏ اِن تان وڃ لَهي، ڦورو نه تون ڦُرمار ڪر.
تون ڪڏهن ٿيو “شاھ ابدالي”، جلائين مُلڪ کي،
تون “هلاڪو” پاڻ بنجي، ٿو مڃائين مُلڪ کي،
تون ڪڏهن “انگريز” ٿي بس، ٿو ستائين مُلڪ کي،
آهين “موديءَ” ساڻ مليل، ٿو ڦٽائين مُلڪ کي،
ڪنهن چيو هي توکي آ، اهڙو ڪِريل ڪردار ڪر،
رهزنيءَ جي ڇڏ روش، تون ڪين اڄ لاچار ڪر.
هَٺ وَڏائي ڇڏ هَٺيلا، هوڏ تان لھَ هاڻ تون،
رنگ مذهب جو ڏئي، ڇو ٿو ڪرين ڇڪتاڻ تون،
ديس جو کائي نَمڪ، بس بي نَمڪ ٿئين پاڻ تون،
راند کيڏڻ رَتّ جي ڇَڏ، ڪين ڪر رت ڇاڻ تون،
ڇڏ “ڪراچيءَ” جي پچر تون، “خر” نه ايڏو خار ڪر،
گوڙ گدڙن جيئن ڪري، لُومڙ نه تون للڪار ڪر.
سنڌ صوبو رهندو هِڪڙو، جيسين هي آ جڳ “جمالَ”،
رهجي ويندا سڀ اَڌُورا، تنهنجا کوٽا سڀ خيالَ،
توسان گڏ آهن اسان جا، توکي ڪهڙي آ مجالَ،
تنهنڪري تون پيو ٻُڌائين، قوم ساريءَ کي قوالَ،
سنڌ آهي سنڌين جي، سوچ ۽ ويچار ڪر،
ڌاريان ٿيندا ڌڻي ڪيئن، قوم کي بيدار ڪر.