هنيو هيڏو ڀَلا هي ڇو؟ عُمر ڌاڙو ڌنارن جو،
“اَثر ٿيندو وڃي آخر، پنهوارن جي پُڪارن جو”.
ڪري چوري، زَبر زوري، ڇني ڇانگن منجهان ڇوري،
لڳي جيءَ ۾ اَندر جهوري، پَسان پاڙو پنهوارن جو.
وجهي نيهر نِماڻيءَ کي، ڏيئي دُک درد هاڻيءَ کي،
وَطن تي ڇڏ ويڳاڻيءَ کي، نه سرندئي سنڱ سنگهارن جو.
هَميشه ايڏي اَلمستي، نه هُو ندئي هوڏ ۽ هَستي،
بَدلبي بَر ۾ هيءَ بَستي، ڀَرم ويندئي بهارن جو.
“جمالَ” آهي جَجهي اڄ ٿي، هنيين ۾ حُب حبيبن جي،
ڌنارن کي ملي شل ڌي، ٿئي ميلاپ مارُن جو.