”ياسين طٰـھٰ مُصطفيٰ جي آ ثنا قُرآن ۾“
وَالّيلَ ۽ ڏِس هَل اَتيٰ، تعريف آ فُرقان ۾.
جنهن جي چهري جا قَسم، خُود خاص خالق ٿو کَڻي،
واکاڻ ڪيئن ويهي ڪريان، شمسِ الضُّحيٰ جي شان ۾.
نُوري مَلڪ جنهن کي نَمن، صدرالعُليٰ سُهڻو سَچو،
سرور سراپا سُونهَن وَر، جنهن جو نه مَٽ آ مانَ ۾.
حُورن ڳچيءَ ۾ هار پائي، عيد آمد تي ڪَئي،
محبُوب آيو مرحَبا، اعلان ٿيو ايوانَ ۾.
عرشن ڪَنا فرشن مَٿي، آيو لَهي نُورالهُديٰ،
ساري خدائي خُوش ٿي پئي، مُرسل مٺي مهمانَ ۾.
جبرئيل لوڏي لوڏ پيو، ڪهفِ الوَريٰ جي قُرب مان،
صدقي وڃان سُهڻو پيو، روزا رکي رمضانَ ۾.
ڪنگي ڏِنل، سُرمون وِڌل، خَتنو ٿيل، ناڙو وَڍيل،
ڪهڙي ڪمي آهي رَهيل، سينگار جي سامانَ ۾.
چوڏس چَمن چَمڪار ٿي، مُلڪن اندر مَهڪار ٿي،
آيو نبي نِروار ٿي، چانڊاڻ ٿي چوغانَ ۾.
لات و عُزيٰ لرزي ويا، ڪُل ڪوٽَ ڪِسريٰ جا ڪِريا،
پلپل پريشان ٿي پيا، عرب و عَجم ايرانَ ۾.
ويا درد لحظي ۾ لَهي، اکيون ٺريون ٻهڳڻ ٻَئي،
قِسمت سُٺي قادر ڪَئي، هرڪو پيو حيرانَ ۾.
آهي ”جمالَ“ ۽ جڳ سندو، هڪ آسِرو الله تي،
رحمت سندو آ ڀروسو، ربّ العُليٰ رحمانَ ۾.