گبول قبيلي کي ڀيٽا
بعد ۾ آ اسم “احمد”، جيڪو نُوري آ نبار،
آ اَبو سڀني جو “آدم”، پوءِ پاڙا ٿيا هَزار،
“هندو، مُسلم” ۽ “عيسائي”، ڪي “قُريشي” قُربدار،
هي “گبولن” جو قبيلو، آ قديمي آشڪار،
نسل هي “ڪُردن” سندو، آهي بنيادي بي شمار.
ٿو ڪريان “ڪيٽي بندر” کان، قوم جي اڄ ابتدا،
۽ “ٻُهارن”، “ساڪري”، وارا رکي شل خُوش خُدا،
“گهگهر ڦاٽڪ” “پپّري” ۾، پُڻ اُهي آهن اَدا،
“مِلز ايريا” ۽ “بلاول”، ڳوٺ “چڪرا” ۾ سَدا،
“حيدري”، “گذريءَ” ۾ آهن، ۽ “لياري” نامدار،
ڪر مَدد مُشڪل ۾ تن جي، پاڪ تون پروردگار.
“موچڪو” ۽ “حب ندي”، تون ڏي “ڇَتاري” تان چَڪر،
۽ وَري “ڪاٺوڙ” کان، ڏي “گڏاپ”، “ڪونڪر” تان تون وَر،
“ڄامشورو”، لاڙڪاڻو، ٿا رَهن “دادوءَ” اَندر،
ٻيا به پاسا ڪيترا ٿيا، آهي سارو “کيرٿر”،
ٿا رهن “مورو”، “بديڻن”، آهن “ٽنڊواَلهيار”،
شل اُنهن سڀني سندو، والي وَڌائي ڪو وَقار.
“گهوٽڪي” “جروار” وارا، ڳوٺ “جاني” ۽ “سکر”،
وَڃ “مِٺي”، “ٿرپارڪر”، “گُجرات” ۽ تون “جوڌپُور”،
پُڻ رهن “پنجاب” ۾، “افغانَ” ۾ تن جو اَثر،
بس “بلوچستان” ۽ “ايرانَ” ۾ آهن اَپر،
“دُبئي”، “مسقط”، آهي تِن، “اومان” ۾ دارالقرار،
“شام” ۽ “بحرين”، “تُرڪي”، ڪين “فلپائن” وِسار.
جَس هُجي تنهن دوست کي، جنهن هيءَ لکي “تاريخ” آ،
رُوح افزا آهي شُجرو، ۽ شڪايت ناهي ڪا،
رات ڏينهن محنت ڪري، تنهن ڪئي جفاڪش جابَجا،
شل پسند هر ڪنهن کي پئي، آهي فقيراڻي دُعا،
جنگ ۽ جهيِڙو ڇَڏيو، ماحول ٿي پئي سازگار،
وير ڪينو سڀ وِساري، پاڻ ۾ ڪريو پيار.
رائگان هيءَ ڪونَ ٿيندي، جستجو تُنهنجي “جمالَ”،
تنهنجي ڪاوش قُرب جا، ڏيندي دنيا پيئي مِثالَ،
بارگاھِ ايزديءَ ۾، مُنهنجو هي آهي سَوال،
جيستائين آ دُنيا، رک قومَ قائم ذوالجلالَ،
شعر هي منهنجو ٻُڌي، وھَ واھَ! ڪندا پيا لک هَزار،
“مائٽن”، “پنهنجن” “پراون”، رهندو يارن يادگار.