جانِ جيءَ کان وَڌ پيارا، اڄ اوهان کي الوداع،
جانِ جيءَ کان وَڌ پيارا، اڄ اوهان کي الوداع،
جِت به جاني بَس هُجو، اُت مُحب پيا ماڻيو مَزا.
ڏس چمن ۾ چوطَرف، چانڊاڻ چوياري هُئي،
باغ بدليو گُل ويا، تن ساڻ گُلزاري وَئي،
قُرب ڏاڍا تن ڪري، ڇا قُربداري ٿي ڪَئي،
بات بُلبل جي مِثل، تن جي نماڻي هُئي نِدا.
ٿو خُدا حافظ چَوان مان، اڄ اوهانکي بار بار،
ٿي رَهيو هر وقت مونکي، بس اکين ۾ اِنتظار،
نيمخوابي نيڻ آهن، اڄ ڏسڻ ۾ اَشڪبار،
درد دل جا لفظ بَنيا، شعر ۾ ڪريان ادا.
آرزو اندر ۾ باقي، مَن مگر مجبُور آ،
بس کپي اڄ تيئن ڪَريو، ۽ جيئن اوهان منظُور آ،
دل لڳائي دُور گهارڻ، دوستن دستُور آ،
جيءَ جون جن سان جَڙيون، سي ٿي ويا جانب جُدا.
ياد پلپل پيو ڪندو هي، جيسين جيئرو آ “جمال”،
خُوب خِلوت ۾ اَچي ٿو، خُوبَرو تن جو خَيال،
تن جا ٿورا، مهربانيون، لک ڀلايُون مُون تي ڀالَ،
جن مَٿان گهوري ڪَئي ٿي، جانِ مون پنهنجي فِدا.