مِٺن ميون ۽ ماڙين تي، نه مارن کي مٽائينديس.
هنيون جن سان هِري ويو آ، نه هرگز مان هٽائينديس.
بِرھ مان ٿيون اُٿن باهيون، تڏهن ساريان ٿي ساڏوهيون،
ڀري ڏؤنرن سنديون ڏويون، ونڊي وِرڇي ورهائينديس.
عطر، عنبر، پٽيهر پَٽ، گهڻو مارن کان ڀانيان گهٽ،
وڃي واپس ويڙهيچن وَٽ، خُوشيءَ جا ڳيت ڳائينديس.
آهيون مسڪين ناهي زَر، غريب آهيون ڪي غيرت وَر،
ڏِسي چانديءَ سندا هي در، نه ڀونگن کي ڀُلائينديس.
ڇو ٿو ٻولين مونسان ٻاڙو، تنواري تيز پيو تاڙو،
پنوهارن جو پَسي پاڙو، مِٺا مارو ملهائينديس.
هتي بنگلن ۾ بند آئون، ڇَمَر جون ڇُوٽ هُت ڇائُون،
لَهان ڪيئن مان لُڏي لائون، نه لُوئيءَ کي لَڄائينديس.
ڪَڙولا، هَس، ڪنگڻ، ڪنڊيون، وڻن مونکي نه ٿيون مُنڊيون،
اِهي سڀ گَجّ ۽ گنديون، هڻي تيلي جلائينديس.
ايڏي زوري زبردستي، ڪري چوري ۽ چالاڪي،
اِنهن تنهنجي ارادن جي، خبر کولي ٻڌائينديس.
“کَرڙ ۽ کِڻ” توکي کائي، تِکو مُونسان نه ڳالهائي،
چَوان ٿي مان هي ٻولائي، توکي جَهٽ ئي جُهڪائينديس.
ڪري پَرور پسان پنهنجا، وڃي مارو ڏسان منهنجا،
“عُمر آزار هي تنهنجا، سنگهارن کي سُڻائينديس”.
“جمالَ”، آجن سان لنئون لائي، اُنهن جي وات آ وائي،
کنڊيون ۽ کيرڀَت کائي، وڃي محفل مچائينديس.