اَلائي ڇو ٿيو پيدا، اَندر ۾ اِنتشار آهي.
نڪو سُک چين آ حاصل، نه دل کي ڪو قرار آهي.
وسارڻ ساڻ اڄ تُنهنجي، وَڌي ويو غَم غُبار آهي،
اڃان شايد چَڙهيل توتي، خُوشامد جو خُمار آهي.
رڳو رنگين وعدن تي، ٽُٽي ويو اعتبار آهي،
مگر مُنهنجي ئي نالي سان، ايندو انکي بُخار آهي.
اسان جو خير آهي پر، مُناسب هينئن نه هو توکي،
اها مُنهنجي هَميشه لئه، رَهيل توتي مَيار آهي.
بَهاريءَ جي هِن موسم ۾، نه آيو ڇو بَهار آهي،
پَراون کي ڇڏي ڏي تون، نه پنهنجن ۾ پيار آهي.
ڪرين ٿو هوڏ تون جنهن تي، اُها هستي هَلي ويندئي،
صبحُ سان ئي پُڪاريوسين، اسان پَروردگار آهي.
“جمالَ” آهي اڃان توکي، سُڃاڻپ ڪونَ ڪا ڪنهن جي،
قَدر قيمت ڪندو ڪهڙي، هُو جاتيءَ جو لوهار آهي.