صبر تحمل، سچائي ۽، سکي ڪو سادگي مُونکان.
نرم دل ۽ نرم لهجو، نرم ناراضگي مُونکان.
پراوا ڪين پنهنجا ٿِيا، ڪيو پنهنجن پَري آهي،
عزيزن جي رَوش اهڙي، پُڇو بيگانگي مُونکان.
صنم سامهُون اچي ويٺو، گڏي گوڏو هو غيرن سان،
ڀلا برداش ٿي سَگهندي، اها شرمندگي مُونکان.
فَقط هڪ تون ئي آهين جو، رَهان تُنهنجي سَهاري ٿو،
جُدا ٿي وئين جڏهن جاني، ويئي آسودگي مُونکان.
چَمن جو چهچٽو چَٽ ٿيو، کِلي خُوش ٿي خِزان آئي،
“الائي ڇو خفا آهي، بهارِ زندگي مُونکان”.
“جمال” آهي اوهان جي ٿيو، حُڪم تي هر گهڙي حاضر،
ٻُڌائي تون ته ٿي ڪهڙي، نِپٽ نادانگي مُونکان.