سونَ جهڙي مُنهنجي سُهڻي، آ سُونهاري سنڌڙي.
شل نه ڏکيو ڏينهن ڏِسي، ڀاڳن ڀَلاري سنڌڙي.
تون “ڀٽائيءَ”، ۽ “سَچل”، “احمد مَلاح” جي سَرزمينَ،
آ “قلندر” تو ۾ آيو، مانَ واري سنڌڙي.
تو ۾ “هوشو”، تو ۾ “دودو”، تو ۾ “دريا خان” هو،
تو ۾ ٻاگِهلَ، مِهرراڻي، جيءَ جياري سنڌڙي.
“مارئيءَ”، “مومل” ۽ “سُهڻيءَ”، ناز “نُوريءَ” ٿي ڪَيا،
تو ۾ “سسئُيءَ” هُئي “پُنهل” سان، پرت پاري سنڌڙي.
مُحبتي سڀ تُنهنجا ماڻهو، سانَورا سُهڻا سُنهَن،
موجزن “مهراڻ” تو ۾، جامَ جاري سنڌڙي.
تُنهنجون پوکُون سڀ پياريون، “ڪڻڪ”، “ڪيلا” ۽ “ڪمند”،
خُوش هجن تنهنجا سدائين، “هاري ناري” سنڌڙي.
سُک سوين تو ۾ ٿين، ڪوسو نه توکي واءَ لڳي،
شاد ۽ آباد هُج، دلبر دُلاري سنڌڙي.
مَٺ گُهرا تُنهنجا مُخالف، هيچ هَڙَ هُوندا هَميشه،
شالَ دنيا ۾ ڪَري، توکي سوڀاري سنڌڙي.
تو ۾ “ڌاڙا” دوست ٿي، ڌاريان اَچي ٿا هِت هَڻن،
پو به ڇو خامُوش آهين، تون پياري سنڌڙي.
هي مِليو تحفو اسان کي، آهي “جَنّت” جي نُما،
حُسن وارن جي ڪرين ٿي، آبياري سنڌڙي.
نازَ نازڪ ڪن ٿيون ناريون، حُسن ۾ “حُورن” مِثال،
گهٽ نه غِلمانن کان نينگر، نِت نياري سنڌڙي.
“گئس” هن ۾ “تيل” هن ۾، هن ۾ ٿر جو “ڪوئلو”،
ٻيا به ڌاتو ڪيترا، سرسبز ساري سنڌڙي.
تو ۾ پيدا ٿيو “پَنائي”، آ “مجيدي” ۽ “جمال”،
“منشي” ۽ “سرويچ” جي، آهين سگهاري سنڌڙي.