انسان کي نصيحت
ڇڏ انا اخلاق سک، هرگز نه تون حَيوان ٿي،
انگ ڇڏ ابليس جا، ناحق نه تون نادان ٿي،
صُورتِ انسان آهين، سيرتِ انسان ٿي،
دِيس جا دُشمن دَسي، مسلم سندو معمار ٿي،
ننهَن نِڙيءَ تي تِن کي ڏيئي، سر وَڍي سالار ٿي.
ڇا جي لئه خاموش آهين، هاڻ تون هُوشيار ٿي،
جنگ جي ميدان ۾، نعرو هڻي نروار ٿي،
آگ، ٽانڊو، باهي بنجي، چڻنگ تون چوڌار ٿي،
غير ۾ ڪو دم نه آهي، مرد مڻيادار ٿي،
غمزدن جو يار بڻجي، تير ۽ تلوار ٿي،
نيٺ هڪ ڏينهن آهي مرڻو، ڪين ڪنهن تي بار تي.
پاڪ مذهب پنهنجي ۾ آ، هٺ وڏائي ناروَا،
ٿو تونگر جو به ٿئي، سو آهي بلڪل بينَوا،
بينوا پاڳل اُنهيءَ جي، درد جي ناهي دوا،
ڇَڏ مَغز مان تون ڪڍي، دُنيا جي سڀ حرص و هَوا،
هوڏ ۽ هستي ڪري، تون ڪين بي اختيار ٿي،
چيز ڪهڙي آهين تون، ڪُجھ سوچ ۽ ويچار ٿي.
تيز ڪر تبليغ تون، قادر سندي قُرآن جي،
ڪر ثنا پيو تون سدا، پنهنجي سچي سُبحان جي،
اِبتدا کان اِنتها، ڏئي ثابتي ايمانَ جي،
وار ڪر ويريءَ مٿي، طاقت رکي طُوفان جي،
ڪر جهالت ختم تون، ۽ اُٿ اُٿي اظهار ٿي،
دين ڦهلائي دنيا ۾، مذهبي مينار ٿي.
ڪين ڪنهن جي ڪاڻ ڪڍ تون،ڪرنه ڪنهن جو تون فِڪَر،
پنهنجي پختن تون ارادن، جو ڪو پيدا ڪر اَثر،
همّت و حشمت سان ڪر ڪو، ڪارنامون ڪارگر،
ڇا ڀَلا توکي ڪندا، معمولي موذي مِڙ مَڇر،
نعرهءِ تڪبير چئي تون، رُڪ جي ديوار ٿي،
خارَ مان تون خار بنجي، خنجرِ خونخوار ٿي.
نفرتون دل مان ڪڍي، هاڻي حسد کي ختم ڪَر،
رنج روساما ڪڍي ڇَڏ، ڪر نه ڏاڌايون ڏمر،
ويرَ ويتر ڇَڏ وساري، ٻَڌ ڇڪي قابُو ڪَمر،
دُشمنن سان جَنگ جوٽي، هُل هنگامون ڪر حَشر،
جان جي پرواھَ! نه ڪر تون، جان کان بيزار ٿي،
هٿَ حياتيءَ تان کڻي تون، قاتلِ اَغيار ٿي.
نغمهءِ “يُوسف” ڇڏي ڏي، لات “ليليٰ” جي نه ڪر،
پهڻ کي پُرزا ڪرڻ، “فرهادَ” جهڙي ڪار ڪَر،
ظُلم جي زنجير ٽوڙي، جهور جاهل جو جَبر،
ڌڪ هَڻي دهشت ڪري، دُشمن کي ڪر تون دربَدر،
جوش جذبي سان سِگهو، نوخيز نينگر نارُ ٿي،
“جيترو بس ٿي سَگهي، دُشمن جي لئه آزار ٿي”.
تير هَڻ اهڙو تَڪي، جو گز نه تُنهنجو هڪ گُسي،
ڪست مان ڪاوڙ ڪري تون، پنهنجو دُشمن وِجھ دسي،
ڌڙ سِسيءَ کان ڌارَ ڪر تون، ڏيھ سارو ڀَل ڏسي،
لت هَڻي ڇڏ لاش لوڙهي، جو خُوشي توکان کَسي،
وقت هي ناهي ويهڻ جو، حيدري هٿيار ٿي،
جيستائين زندگي آ، تون مُخالف مار ٿي.
وِڙھ سدائين راھِ حق ۾، کڻ نه تون پُٺتي قَدم،
منزلِ مقصد تي پهچڻ، آهي زنده دل جو ڪَم،
جوش جذبو، ولوَلو جي، حوصلو آ دمبَدم،
قوم اُنکي ڪين ڪڏهين، سهڻو پئي ٿو ڪوبه غَم،
ڪونَ تون ڪمزور آهين، ڪين بس بيڪار ٿي،
درد جو “دريا” لتاڙي. دوست اُڪري پار ٿي.
دُشمنن جون قُوّتون ڪُل، ڪر اِرادا پائمال،
تُنهنجي جُرئت ۽ جِسارت، جو دُنيا ڏي ڀَل مِثال،
ڪر “بلاول” ۽ مٺا، “منصور” جهڙو ڪو ڪَمال،
جُرئتون جيڪي به ڪن ٿا، تن جو جَرڪي ٿو “جمال”،
خواب غفلت کي ڇَڏي ڏي، اُٿ اُٿي بيدار ٿي،
قُوّتِ بازو سان دُشمن، جي مَٿي هَسوار ٿي.