وِجهي ڀاڪر ڀَڄي هُن ڪئي، عدم موجودگي مونکان.
ٻين سان خوش رهي ٿو پَر، آهي ناراضگي مونکان.
ڏَهيسر هو ڏسڻ ۾ پَر، جهلي داٻو نه هو سَگهيو،
هَڪل هڪڙي ڪيم هن کي، ويو دُشمن ڀَڄي مونکان.
يَهودين جي مساڻن ۾، جڏهن مون پير هُئا پاتا،
ڪفن چيري قبر مان سي، ڀڄي ويا سڀ ڀنگي مونکان.
اُهو ڀي دَور هوندو هو، ٽِپيا ٿي مون وڏا واٽر،
اچي پيريءَ ڏنو پاسو، نَٿي ٽپجي ونگي مونکان.
هُوندئي هُئي ٽِڪ ڦَڻي هردم، سدائين يارَ کيسي ۾،
لڳي ڪا بد نَظر ڪنهن جي، وڃاجي وئي ڪنگي مونکان.
عجب اُڻتڻ “جَمالَ” آهي، اُداسي مَن ۽ مايُوسي،
“الائي ڇو خفا آهي، بهارِ زندگي مونکان”.