قصيدو
اي نَبيءَ جا نِت نواسا، ناز پَرور يا حُسين.
آهين تون اُمّت سندو، آڌار انور يا حُسين.
تُنهنجو شاهي شانُ اعليٰ، شاھِ مردان شير دل،
تُون اِمام الاولياءَ، اڳواڻ افسر يا حُسين.
نيمچا، نيزا گهڻا، تلوار، توبُون تيز تر،
جسم مان ٿيا پار تُنهنجي تيرَ تيور يا حُسين.
هو سِسيءَ کان ڌار ڌڙ ۽ تُنهنجو سر نيزي لَڳل،
مُرڪندي تو جام پيتو، هوت هَر هَر يا حُسين.
شعر تُنهنجي شانَ جا ٿا، عرش تي اڄ ڳائجن،
ٿي وَسي رحمت خُدا جي، توتي اڪثر يا حُسين.
تُنهنجي اصغر،تنهنجي اڪبر،تنهنجي قاسم کي ڪُهي،
سر ڪَٽي سختيون ڏنيون، ميدان اندر يا حُسين.
تنهنجي ڇا تعريف ڪريان، دادِلا سرورِ سندا،
تون “سراپا” سُونهَن وَر، سُهڻو سراسر يا حُسين.
گُلبدن، گُلفام، گوهر، گهوريان گُلشن گُلاب،
تو مَٿان گُل گهوريان، سڀ مُشڪ و عنبر يا حُسين.
عرش وارا پيا عجب ۾، هاريون حُورن هنجُون،
ٿي ڏٺو پڻ خُود خُدا، هي سارو منظر يا حُسين.
جام جَنّت جو پيارج، جابَجا مُونکي “جمال”،
ڏينهن محشر ڏِج ڀَري، تُون آبِ ڪوثر يا حُسين.