هُل نه هُوندئي حُسن جو، ٿيندئي پُڄاڻي پيارَ جي.
ڪا طَلب توکي نه رهندي، هارَ ۽ سينگار جي.
ڪوبه چاهيندو نه توکي، هر طرف هُوندئي ڌڪار،
ياد اُت ايندئي اسين، ويندئي لڳي ويچار جي.
ناز نخرا ۽ ادائن، مان پتو هينئن ٿو پَوي،
ڪيفيت ڄڻ مون ڏِٺي، ڪا برھ جي بيمار جي.
حُسن وارو تون نه هِڪڙو، توکان وڌ آهن پيا،
ٿي سياڻو سوچ تون، ڇڏ نازوَر ناڪار جي.
اسم يڪسان آهي پنهنجو، جسم جو آ فرق ٿِيو،
ڇَڏ جُدا جاني رَهڻ، تون هاڻ ڪر هاڪار جي.
آزمائي ڀل ٻين کي، آ چڱو تولئه “جمال”،
توکي پارت آ پيارا، پنهنجي هن پينار جي.