سَئو سَلامن جا هُجن، اي توتي لاثاني لَطيف.
سنڌڙيءَ ۾ شاعرن جو، آهين تون باني لَطيف.
بيت تنهُنجا ڄڻ ته آهن، ترجمون قُرآن جو،
سنڌ وارن تي آ تُنهنجي، خاص احساني لَطيف.
تو شَريعت ۽ طَريقت، جا ٻُڌايا سَڀ اُصول،
۽ پَکيڙيا سنڌ ۾ سڀ، رازَ روحاني لَطيف.
عرش جو ۽ فرش جو، آ تو ڪيو سارو بَيان،
سنڌي ٻوليءَ ۾ ڪئي، اِظهار ايماني لَطيف.
شاھَ توکي شاعريءَ ۾، ٿي دنيا ساري مَڃي،
هِن سڳوريءَ سنڌ ۾، تُنهنجو نه آ ثاني لَطيف.
تُنهنجون تجنيسون، ڪِنايا، اِستعارا سڀ عَجيب،
رَمز آ تُنهنجي نِرالي، جوش جولاني لَطيف.
تو ڪئي آ ترجُماني، سنڌ ۽ سنڌين سندي،
آهين ساريءَ سنڌ جو، سرتاج سيلاني لَطيف.
مامَ مخفيءَ سان ڀَريل، تُنهنجو رسالو آ سَڄو،
ٿي لڳي پُوريءَ دُنيا کي، تنهن تي حيراني لَطيف.
صُوفياڻي ٿي طَريقي، ساڻ تو تبليغ ڪئي،
جوش جذبو تو رکيو ٿي، اُنس انساني لَطيف.
ٿي مِلي تُنهنجي ثنا سان، روح کي راحت “جمال”،
هڪ رُڳو توتي نه مان، دُنيا ٿي ديواني لَطيف.